ในปี พ.ศ. 2546 ก่อนที่เจนคินส์จะย้ายตามภรรยาไปญี่ปุ่น รัฐบาลเกาหลีเหนือหลอกเขาว่าถ้ากลับญี่ปุ่นจะโดนจับตัว แต่หากอยู่ต่อจะให้อยู่กับอโนชา[4] นั่นทำให้เจนคินส์เชื่อว่าอโนชายังคงมีชีวิตอยู่ในขณะนั้น

ครอบครัวปันจ้อยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างจนถึงปี พ.ศ. 2548 เมื่อพี่ชายของเธอจำเธอได้จากรูปถ่ายที่เจนคินส์ถือในการให้สัมภาษณ์ทางโทรทัศน์[6][9][10][11][12] เมื่อครอบครัวปันจ้อยตระหนักว่าอโนชาถูกลักพาตัวไปที่เกาหลีเหนือแล้ว ครอบครัวของเธอก็เริ่มตามหาทางช่วยเหลือให้เธอกลับมา เนื่องจากพ่อของอโนชาเสียชีวิตไปแล้ว พี่ชายและหลานชายของอโนชาจึงเป็นตัวแทนหลักของครอบครัว

ในปี พ.ศ. 2548 พี่ของอโนชาเดินทางไปที่ประเทศญี่ปุ่นเพื่อพบกับ เทะรุอะกิ มะสึโมโตะ เลขาธิการของสมาคมเพื่อการให้ความช่วยเหลือชาวญี่ปุ่นที่ถูกลักพาตัวโดยเกาหลีเหนือ รุอิมโกะ พี่สาวของมะสึโมโตะก็ถูกลักพาตัวเช่นกันในปี พ.ศ. 2521

ในปี พ.ศ. 2549 ทางการนครเชียงใหม่ได้จัดงานแสดงภาพเพื่อเรียกร้องให้เพิ่มความใส่ใจในเรื่องของเธอให้มากขึ้น[13] นอกจากนั้นครอบครัวของเธอยังได้เขียนจดหมายเปิดผนึกถึงเธออีกด้วย

และเนื่องจากการตายของคิม จองอิลในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2554 ครอบครัวปันจ้อยหวังว่าอโนชาจะยังคงมีชีวิตอยู่[14] และหวังว่าจะเห็นความคืบหน้าในการเจรจาระหว่างสองชาติ

จนถึงปัจจุบัน รัฐบาลเปียงยางยังคงปฏิเสธว่าอโนชาถูกลักพาตัวโดยสายลับชาวเกาหลีเหนือ รวมถึงความมีตัวตนของเธอในประเทศดังกล่าว[15] แม้ว่าจะถูกรัฐบาลไทยสอบถามไปหลายครั้ง[16]รัฐบาลเกาหลีเหนือยังคงปฏิเสธการลักพาตัวบุคคลสัญชาติอื่น ยกเว้นชาวญี่ปุ่นบางส่วนซึ่งใช้เวลานับสิบปีกว่าทางการเกาหลีเหนือจะยอมรับ